Vanaf de tweede helft van de negentiende eeuw vonden sport en techniek voorgoed hun thuis in de wereld van de Belgische bourgeoisie. De fiets en haar wielersport vormden in deze evolutie een gouden orgelpunt. De fiets bracht immers niet enkel een bewegingscultuur met zich mee, gekleurd door competitiedrang en elitaire belangen, maar zou van meet af aan de toeschouwer aanspreken. Supporters werden gelokt door spektakel en atletisch vermaak, ontwikkelden droombeelden en verlangens, en projecteerden deze op de noeste renner. Aanvankelijk was wielrennen een elitair gegeven, later zou ook de kleine man zich laten leiden door geldelijke ambities. De eerbied voor hen was groot. Wie een armzalig leven terzijde kon laten, om de fiets als maatschappelijk redmiddel aan te grijpen, was een grote. Exploten van de zoevende coureur, wegrenner of pistier, werden beschreven en benadrukt door de geschreven pers, wier mening gretig werd afgenomen.

 

Op 200 meter van de eindmeet springt Scherens ervandoor, om Louis Gérardin niet meer dichterbij te laten komen. Het WK van Zürich in 1936 bracht hem een vijfde wereldtitel. Foto: Wielermuseum Roeselare.
 

Vandaag de dag lijkt de glansrol van de wielerpiste enigszins uitgespeeld, doorheen de eerste helft van de vorige eeuw lagen de verhoudingen duidelijk anders. Wielrennen op de weg was een vast gegeven, maar werd in haar ijver naar sensatie ruimschoots overvleugeld door de populaire velodrooms. Op een piste waren wielerhelden voortdurend zichtbaar, tastbaar, aaibaar.  Aan het einde van de jaren 1930 werd deze sprintende traditie abrupt onderbroken door het razende oorlogsgeweld. Nadien werd de erfenis van het vooroorlogse wielrennen uitgestrooid in een waas van nostalgie en vergetelheid.

 

Affiche: Collectie Sportimonium Hofstade, Zemst

 

<<terug                                                                                                                                           volgende>>